این روزها چنان اوضاعی داریم که نگو

همه چی قاطیه   

اما با تمام مشغله ای که دارم جای یه چیز خالیه چیزی که ارامشی بهم بده که همراهش مرداب شدن نباشه ارامش همراه با تکاپو

یکی از بچه های دبیرستان رو امروز دیدم هنوزم برام عجیب بود عجیب عجیب

ولی وقتی یادم افتاد که هنوز خودم رو درست حسابی نمی شناسم به خودم خندیدم چه طوری انتظار دارم یکی دیگه رو درک کنم

من هنوز با خودم تعارف دارم

هنوز ازخودم می ترسم

هنوزباخودم غریبه ام

هنوزباورم نمی شه که هستم

راستی هستم؟

خاصیت پنج شنبه ها کم رنگ شده از این بیشترازهمه چی می ترسم