خسته ترین

امروز خوب ادب شدم 

تمام وقت بیکاری تو دانشگاه انگار تمام دنیا رو قلبم سنگینی می کرد خیلی سنگین بود سنگین سنگین اونقدر سنگین که بغض بد جوری گلوم رو فشار می داد

از صبح تا غروب که می رم اونجا یه سری ادم تکراری جلو چشمام رژه می رن سرم رومی گیرم پایین تا شاید یادم بره کجام  می خوام فقط خودم رو ببینم ودانش اما کافیه چشمم رو از کاغذ برگردونم تا ببینم دوباره تو همون قفسم که بودم همون ادمها مون چهره ها همون چهره خونی های مسخره وااااااااااااااااااااااااااای که چقدر ترسناکن

هیچ چیز تازه نیست جز ثانیه های زندگی من

زندگی من زندگی من زندگی من

مگه من زنده ام ؟

نمی دونم اززنده بودن نشانه ای ندارم دلم می خواد مثل بچه ها انقدر فعالیتهای مختلف داشته باشم که ...اما ادم این حرفها نیستم

یاد قدم های فروز افتادم چه محکم جلو می رفت بهش حسودیم می شه همه اش همینه نه بیشتر

وقتی منتظر تاکسی بودم برای هزارمین بار زندگی ادبم کرد باورم نمی شه بین این همه ادم چرا من باید تندتند ادب یاد بگیرم

بیشتراز۳۰ نفر ادم اونجا بود همه درعرض این نیم ساعت رفتن من موندم وخودم

من بودم وانتهای تحیر مگه می شه؟

خیلی هابعدازمن اومدن اما همه رفتن

مثل همیشه خواب بودم

تازه در همین تلاشها بودم که سفره اسفالتم شدم

اره زمین داشت مسخره ام می کرد

خودم رو به نفهمی زدم که خوب براهرکی ممکن پیش بیاد که یهو یه همکلاسی راهنمایی از اسمون کنار پام نازل شد

این یکی از همه بدتر بود جز کسایی بود که همیشه ارزو داشتن من اونها رو جز رقیبا به حساب بیارم

اما امروز 

ازش خبر داشتم می دونستم بارتبه زیر ۱۰۰۰ پزشکی می خونه هر طوری بود سعی کردم نگام باهاش برخورد نکنه اما از اونجایی که جهان افرینش مصمم بو من روادب کنه

با هم حرف زدیم شاید تنها جمله ای که ردوبدل شد این اطلاعات رو به اون می داد که من تو رشته ریاضی حدود ۱۰۰۰۰رتبه اوردم وحالا همه به مسخره بهم می گن ابیاری می خونه

چون که اصولا ادم اخر شانسی ام تو یه  تاکسی نشستیم وتک تک حرفهایی که با دوستش می زد عین پتک می خورد تو سرمن

حتی تعجبش از عاقبت من هم که  داشت واسه دوست غریبه اش تعریف می کرد به گوشم خورد  

یعنی این منم من همون ادمم که به اینجارسیدم

وووووووووووواااااااییییییییییییی

هیچ کی صدای من می شنو؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خدای من فردا چه رنگیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟